" ยุคนี้สมัยนี้ไม่ขยันก็อดตายกันพอดีแหละพี่

" ยุคนี้สมัยนี้ไม่ขยันก็อดตายกันพอดีแหละพี่
ตัวผมเองอดยังไม่เท่าไร แต่ไอ้ลูกนี่สิ
มันต้องกินต้องใช้ จะไม่เลี้ยงก็ไม่ได้ มันลูกของเรา...

ตอนเช้าผมก็ขับรถส่งพวกหนังสือเอกสาร
ตกเย็นว่างๆก็มาขับวิน แต่ก่อนชีวิตแย่ไปหน่อย
ดีที่สำนึกได้ตอนยังไม่สาย มาตอนนี้จะทำอะไรไม่คิดไม่ได้ละ
เกิดไปทำอะไรไม่ดีแล้วดันโดนจับขึ้นมา
ก็กลัวว่าไอ้ลูกมันจะถูกเพื่อนล้อเอา
อะไรไม่ดีเลิกได้ก็เลิกๆไป

ทำงานสุจริตเนี่ยแหละพี่ สบายใจดี.."
.
.
.
วินมอไซต์ผู้ไม่เปิดเผยใบหน้าเอ่ยคำสนทนา
หลังจากที่ผมชมถึงความขยัน
แม้ในวันที่น่าจะใช้เวลาอยู่กับครอบครัวอย่างวันลอยกระทง

เอาเข้าจริงแล้วชีวิตคนมันอาจไม่ได้มีเส้นทางให้เลือกมากนัก
บางสิ่งบางอย่างประสบการณ์ข้างทางจะเป็นตัวสอนเรา
หากชีวิตคือการเรียนรู้ ครูอาจจะมีปรากฏตัวอยู่ทุกที่
เช่นครั้งนี้อาจมาในรูปแบบวินมอไซค์

7กิโลบนถนนสายยาว จากจุดเริ่มต้นจนถึงปลายทาง
สองข้างถนนยังเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างทำหน้าที่ของตนเอง
แทคซี่ก็ยังคงรับผู้โดยสาร พนักงานยังคงก้มหน้ากวาดขยะ
แม้สถานบันเทิงยังเปิดให้บริการตามเดิม

คนเราทุกคนล้วนมีหน้าที่
ทีแตกต่างกันไปในแต่ละช่วงเวลา
สิ่งนั้นยังแสดงถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่

เสียงบิดรถมอไซค์ยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ
เกจวัดความเร็วชี้อยู่ที่ประมาณ 80km/h
ไม่นานนักผมก็ถึงจุดหมาย

"โชคดีครับพี่ ให้ได้รูปสวยๆนะครับ"
คำพูดหลังจากจ่ายค่าโดยสารเรียบร้อย
เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำพูดนี้จากสายอาชีพขนส่งมวลชน
ผมยิ้มให้กับใบหน้าใต้หมวกกันน้อคที่ถูกแง้มออกมาเล็กน้อย

"ขอบคุณครับ โชคดีเช่นกัน "
ผมกล่าวเช่นนั้น
แล้วเราก็จากกันไปในเส้นทางของตัวเอง