อ้างว้าง~

อ้างว้าง~

หลังจากที่สอบเสร็จไม่นาน
เหมือนมีแรงขับภายในอะไรซักอย่างมาดลใจ
ให้ขึ้นไปในสถานที่ที่ไม่เคยไป

บนตึก15ชั้นที่16 ชั้นด่านฟ้า

ลมบนโกรกมาตีหน้า
ในความอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว
สิ่งมีชีวิตชนิดเดียวในสถานที่แห่งนี้คือข้าพเจ้า

มองออกไป
ในท้องฟ้าที่ไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดอยู่ตรงใหน
ไม่ไกลนัก มีเก้าอี้หนึ่งตัวตั้งอยู่

เก้าอี้ไร้เจ้าของ
อนุสรณ์สถานแห่งกาลเวลา
ช่วงขาทั้งสีที่ถูกสนิมเกาะ
ความเปราะบางของมันที่สังเกตุเห็นได้ด้วยตา

เหงา
ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เอ่อขึ้นมาจากตัวข้าพเจ้า
หรือว่าเก้าอี้นี้เป็นตัวสื่อ
ยิงตรงความรู้สึกนั้นเข้าสู่ประสาทรับรู้ของข้าพเจ้าโดยตรง

หากมันมีความรู้สึก
ลึกๆมันคงไม่ต่างจากข้าพเจ้าเท่าไรนัก
อ้างว้างท่ามกลางเมืองใหญ่
วันๆนึงเจอผู้คนมากมายแต่แทบไม่รู้จักใครเลย

โมงยามผ่านไปอย่างไม่รู้สึก
จิตสำนึกกระตุกว่าน่าจะได้เวลาไปจากสถานที่แห่งนี้แล้ว
สายลมบนด่านฟ้ายังคงพัดมาแผ่วๆ

ข้าพเจ้าหันไปมองเก้าอี้ครั้งสุดท้าย
หยิบกล้องขึ้นมาถ่าย

ก่อนที่จะเดินจากไปและปล่อยมันเอาไว้อยู่ที่เดิม...