"อะไรเล่าจะน่าสะพรึงไปกว่าจิตใจที่จ้องลึกลงไปในตัวของมันเอง"

ในที่สุดก็ หลังจากที่เจียดเวลามาใส่ใจกันมันอยู่นาน
ผ่านไป 3 วัน ก็อ่านนวนิยายเล่มนี้จบลง

"อะไรเล่าจะน่าสะพรึงไปกว่าจิตใจที่จ้องลึกลงไปในตัวของมันเอง"

ผมสะดุดใจกับคำเปรยนี้บนหน้าปก
ในฐานะนักศึกษาจิตวิทยา คำว่า จิตใจ
เหมือนเป็นสิ่งดึงดูดให้ตัวผมเข้าไปหา

แล้วก็ไม่ผิดหวังมากนักกับช่วงแรกจนถึงกลางๆ
นวนิยายที่ใช้ตัวละครเพียงไม่กี่คน แต่สิ่งที่มากกว่า
คือดูเหมือนว่าตัวละครแต่ละคนจะมีปมปัญหาในใจที่ต่างกันออกไป

ในสังคมเมืองทุกวันเราก็ต่างเป็นแบบนั้น
โดยส่วนตัวผมค่อนข้างอินกับตัวเอกที่ดูเหมือนจะเป็นตัวแทน
ของความเฟอแฟคในชีวิต แต่กระนั้น
ความสงสัยความอยากรู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุดของมนุษย์
กลับถลำลึกให้กระทำสิ่งใหม่ๆได้เสมอ

ครั้งหนึ่งผมเองก็เคยมีความคิดเหมือนในนวนิยายเรื่องนี้
อยากจะลองเลี้ยง "คน" ในฐานะของสัตว์เลี้ยง
เพราะผมคิดว่าด้วยสติปัญญาของคน
คงมีอะไรที่น่าอภิรมไปกว่าการเลี้ยงหมาแมว
แต่ด้วยกรอบของศีลธรรมทำให้ไม่สามารถกระทำแบบนั้นได้

หนังสือที่ลงลึกถึงจิตใจของคน
ผลของการกระทำที่สุดท้ายแล้วตนเองกลับเป็นฝ่ายถูกกระทำ

โรคจิต วิปริต สองคำนี้เราคงไม่สามารถไปตรีตราว่าใครคนนั้นได้
หากไม่มีคำยืนยันจากแพทย์ที่เชี่ยวชาญพอ

ครึ่งหนึ่งครูในสาขาเคยบอกว่า
"หากว่าคนเรามีความสุขกับการกระทำอะไรบางอย่าง
เราก็ไม่จำเป็นต้องไปเสนอตัวเพื่อเปลี่ยนแปลงเขา
ถึงแม้ว่ามันจะดูไม่ถูกต้องก็ตาม"

ผมเชื่อว่าจิตวิทยาไม่ใช้ศาษตร์
ที่สามารถเปลี่ยนแปลงจิตใจคนได้ตลอดไป
เราทำได้เพียงรับรู้และคาดเดา

แค่รับรู้ เพียงเท่านั้น

เรื่องของจิตใจเป็นเรื่องที่หยั่งลึกลงไปกว่าใครจะหยั้งถึงได้อย่างสมบูรณ์

ป.ล.สำหรับนวนิยายเรื่องนี้
ไม่ค่อยประทับใจกับช่วงหลังๆและตอนจบเท่าไรนัก