ที่อนุสาวรีย์ชัยในเวลาเกือบห้าทุ่ม

ที่อนุสาวรีย์ชัยในเวลาเกือบห้าทุ่ม อากาศกำลังดี
ช่วงเวลาที่ชีวิตเลือนลอย ยังขี้เกียจกลับบ้าน
หากแต่อยู่ว่างๆก็ไม่รู้จะนั่งทำอะไร

ไปซื้อเบียรมาป๋อง นั่งมองผู้คนเดินไปมา
นั่งเป็นเพื่อนหมาที่นอนหมอบอยู่ตรงหน้าเรา

ราวกับผู้คนถูกเชิดด้วยเชือกที่มองไม่เห็น
ทุกคนพร้อมใจยืนเฉียงขวาหันหน้ามองไปไกลๆ
ไม่รู้ว่าสายตาโฟกัสที่ใหน
เชื่อว่าต่างคนต่างมีจุดหมายไม่เหมือนกัน

สีหน้าเลืื่อนลอยของคนที่กำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
ต่างปรากฏขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ
เขากำลังคิดถึงอะไร?

เตียงนอนนุ่มๆ อ้อมกอดอุ่นๆ
หรือต้องกลับไปวุ่นกับเรื่องราวที่ยังค้างคา

ในใบหน้าเมื่อยล้ายังมีสายตาที่จับจ้องมองอยู่
เมื่อรถซักคันแล่นมา ใบหน้าที่มองทางขวา
ค่อยๆเลื่อนมาตรงกลาง
เพิ่งพินิจรหัสรถสักครู่

หากเป็นสายที่ใช่ก็ก้าวขึ้นไป
หากไม่ใช่
ใบหน้าก็เลื่อนเฉียงขวากลับไปตำแหน่งเดิม

ในช่วงเวลาเดียวกัน
คนสิบคนอาจมีกิจกรรมอะไรบางอย่างต่างกัน

ช่วงเวลาที่ข้าพเจ้านั่งเงียบสงัดมองดูผู้คนอยู่นี้
อาจเป็นเวลาเดียวกับที่ผับแถวรัชดากำลังเปิดเพลงสนุกสนาน
อาจเป็นเวลาเดียวกันกับที่บางบ้านนั่งดูละครกันอย่างอบอุ่น

คิดว่าช่วงเวลามักผ่านไปเร็วเสมอ
นั่งพิมพนั่งมองไปมา ดูนาฬิกาอีกที่ เข็มยาวชี้เลข6แล้ว

ช่วงเวลากลับบ้านของข้าพเจ้าคงมาถึงแล้วสินะ...
ราตรีสวัสดิ์กรุงเทพ