วันที่มีลมเย็นๆพัดแทบตลอดเวลา
ค้นพบว่าช่วงสามทุ่มกว่ากับเบียรขวดที่สอง
ช่วยตอบสนองความต้องการภายในร่างกายได้ดีในระดับหนึ่ง
เกือบเดือนแล้วมั้งที่ไม่มีแอลกอฮอลไหลลงสู่ท้อง
แม้พยยามลดให้น้อยลง
แต่ยังคงรู้สึกว่าขาดมันไปไม่ได้อยู่ดี
เป็นโชคดีอย่างหนึ่งที่ร้านเหล้าเล็กๆในตลาดนัดกลางคืนแห่งหนึ่ง
ยังพอมีที่ว่างข้างๆมุมร้าน
แม้ในวันที่มีคนเข้าออกตลอดเวลา
ก็ยังไม่เห็นว่าที่ว่างตรงนี้จะมีคนให้ความสนใจเท่าไร
เกือบจะไม่มีใครรู้ด้วยมั้งว่ายังมีที่ตรงนี้อยู่
โต๊ะเล็กๆนั่งได้ไม่เกินสองคน
เท่านั้นเพียงพอแล้ว
นานพอควรกว่าบริกรจะรับรู้ถึงการดำรงอยู่ของข้าพเจ้า
ตามหน้าที่ ไม่นานนักก็มีบริกรเข้ามาถาม
ข้าพเจ้าสั่งเบียรยี่ห้อประจำไปโดยไม่สนใจเมนูด้วยซ้ำ
ไม่นานนักแก้วบรรจุเบียรสองใบก็มาวางอยู่ตรงหน้า
ใจลึกๆยังคงฉงนว่าทำไมไม่มาเป็นขวด
แต่คำตอบก็ได้รับการแถลงไขให้กระจ่างในตอนที่บริกรเรียกชำระเงิน
เกือบลืมไปว่าพรุ่งนี้มีการเลือกตั้ง
กิจกรรมอย่างหนึ่งของคนไทยผู้มีประชาธิปไตยสลักไว้ในดวงใจ
และในวันก่อนการเลือกตั้ง
ห้ามมีการจำหน่ายเหล้าเบียร
แต่ไม่ห้ามให้จำหน่ายแก้วที่บรรจุเบียร...
ข้าพเจ้าไม่ได้สนใจในวิธีการมากนักหรอก จะมาเป็นขวดหรือเป็นแก้ว
สุดท้ายแล้วเราก็ต้องการแค่น้ำใสๆภายในแค่นั้นเอง
โต็ะหลังเป็นชาวต่างชาติที่กำลังคุยกับสหายอย่างออกรส
คาดว่าน่าจะโดนไปหลายแก้วพอสมควร
น่าแปลกตรงที่สุราสามารถทำให้เราพูดเก่งขึ้นได้อย่างเหลือเชื่อ
แม้น้ำเสียงจะดูมีอรรถรสเท่าไร
ข้าพเจ้าก็ยังไม่สามารถเข้าใจอะไรในถ้อยคำสนทนาได้อยู่ดี
ก่อนหน้านี้ข้าพเจ้าได้เหลือบมองไปเห็นสีหน้าท่าทางของชาวต่างชาติผู้นนั้น
และรู้สึกขำขันในภาษากายประกอบถ้อยคำที่เขากระทำออกมาตลอดช่วงเวลาของการสนทนา
เสียงดนตรีที่ถูกกลบด้วยเสียงของบรรดาผู้มาใช้บริการ
พนักงานเดินวนไปวนมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก
ไม่นานนักข้าพเจ้าตัดสินใจย้ายฝั่งนั่งหันหน้าเข้ากำแพง
ทิ้งกระเป๋าหนังแห้งๆสีน้ำตาลเทาเอาไว้บนเก้าอี้ตัวเดิม
ท่ามกลางแสงสีและเสียงดนตรีไม่มีนางฟ้าอย่างที่ใครว่าไว้
ข้าพเจ้าหยิบนวนิยายเล่มเล็กที่พกติดตัวไว้ขึ้นมาอ่าน
ผ่านไปสามสี่หน้ากลับรู้สึกว่าไม่สามารถซึมซับถึงถ้อยคำอันสละสรวยที่ผู้แต่งได้บบรยายเอาไว้
จึงนำมันกลับคืนสู่ในกระเป๋าเข้าไว้ที่เดิม
เอาเข้าจริงแล้วข้าพเจ้าคงไม่มีความสามารถอย่าง
"ผม" ในนวนิยายไตรภาคของมูราคามิ
ที่สามารถดื่มสุราและอ่านนวนิยายไปพร้อมๆกัน
หรืออาจจะเป็นเพราะบรรยากาศในร้านเหล้ามันต่างกัน
แต่ไม่ว่ายังไง
ภาพของตัวเอกที่โดดเดียวแต่ลึกลับในบาร์เหล้าของเจ
ยังคงเป็นภาพที่เทห์เสมอในความทรงจำของข้าพเจ้า
เข้าใจว่าลึกๆแล้วนี่อาจจะเป็นพฤติกรรมที่คนส่วนใหญ่ตีความไปว่า
"เหงา"
แต่เอาเข้าจริงข้าพเจ้ากลับคิดว่าความเหงา
เป็นเพียงคำกริยาที่มนุษยสากำหนดขึ้นมากันเอง
ในบรรดาสิ่งมีชีวิตหลากหลายชนิดบนโลกใบนี้
ข้าพเจ้าไม่เคยได้ยินว่ามีสัตว์ชนิดใหน
บ่นว่าตัวมันเหงาเลยซักครั้ง
ดังนั้นความเหงาจึงน่าจะเป็นเพียงคำจำกัดความเฉพาะมนุษย์บางประเภทเท่านั้น
ไม่นานหลังจากเบียรอึกสุดท้ายไหลลงสู่ลำคอ
สิ่งต่อไปที่ข้าพเจ้ากระทำคือการสำรวจตัวเอง
ค้นพบว่านอกจากเงินในกระเป๋าที่ลดน้อยกว่าตอนเดินเข้ามา
ทุกอย่างยังอยู่ครบถ้วนเหมือนเดิม
หากไม่นับสติที่ลดน้อยลงไปไม่มากนัก
แต่นั้นยังเพียงพอหากข้าพเจ้าจะสานต่ออีกหลายๆขวด
หลังจากเดินออกจากร้านไปอย่างไม่มีใครสนใจ
จุดหมายต่อไปคือหาที่บรรเทาความรู้สึกปวดเกร็งตรงช่วงท้อง
ห้องน้ำอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก
พนักงานสาวรับเงินสามบาทเป็นค่าผ่านประตูไปสู่แดนสุขา(วดี)
ข้าพเจ้ารู้สึกผงะเมื่อพบว่าภายในห้องน้ำชาย
มีหญิงสาวมากมายกำลังรอต่อคิวเข้าอยู่
ไม่นานจึงรู้สาเหตุว่ามาจากจำนวนห้องน้ำหญิงไม่เพียงพอ
น่าขันที่หญิงสาวสมัยใหม่ไม่ค่อยหยี่ระกับการแบ่งแยกเท่าไร
จะห้องน้ำชายหรือหญิง แท้จริงแล้วจุดหมายคือแค่ต้องการปลดปล่อยมวลสารแห่งความทรมาณในช่องท้องเพียงเท่านั้น
ไม่ต่างกันไม่ว่าชายหรือหญิง
สิ่งสั้นๆที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่ชั่วโมงของค่ำคืน
ไม่อาจบรรยายรายละเอียดได้ทั้งหมด
ข้าพเจ้าเพียงอยากทดความรู้สึกบางอย่างออกมาเป็นตัวอักษร
เผื่อตอนต่อไปของชีวิตได้ย้อนผ่านกลับมาเห็น
นี่อาจจะเป็นบันทึกความทรงจำที่ดีก็ได้
ป้ายรถเมล์ยังคงไม่มีทีท่าของรถประจำทาง
ข้าพเจ้านึกถึงช่วงเวลาที่ร่างกระทบกับเตียงนุ่มๆ
แอร์เย็นๆที่พักมากระทบผิวในคืนนี้
คงให้ความรู้สึกพิเศษกว่าคืนที่ผ่านมา
และหวังว่่าช่วงเวลาตื่นคงไม่ปวดระบมอวัยวะที่เรียกว่าศรีษะมากนัก....
