ซ่อนแอบ

“ถ้าการแอบรักคล้ายกับการเล่นซ่อนหา กติกาน่าจะเป็นเรื่องส่วนบุคคล”

เชื่อว่าในวัยเด็กของทุกคนถ้าไม่มืดมนจนเกินไป 

ซ่อนหา น่าจะเป็นอีกเกมหนึ่งที่เคยผ่านชีวิตเรามา

อย่างน้อยก็น่าจะซักหนึ่งครั้ง

ความสนุกของการแอบคือการซ่อนตัวเองไว้ให้รอดจากสายตาของคนหา 

สารพัดเทคนิควิธีการเท่าที่ในวัยนั้นพอจะคิดได้

ถูกงัดมาใช้อย่างหมดเปลือก การเลือกสถานที่เป็นสิ่งสำคัญ 

น่าแปลกที่การเล่นซ่อนแอบ สถานที่อันตรายที่สุด

อาจเป็นสถานที่ๆปลอดภัยอย่างไม่น่าเชื่อ 

สถานที่ยอดนิยมกลายเป็นสถานที่แรกๆที่มักจะถูกพบ 

ในขณะเดียวกันคนที่แอบซ่อนก็ยังมองหาผู้ที่เป็นคนหาด้วยเช่นกัน 

การเป็นผู้แอบและผู้ระวังสร้างความน่าตื่นเต้นเป็นสองเท่า

ผมจำไม่ได้แล้วว่าครั้งล่าสุดที่เล่นซ่อนแอบเป็นช่วงเวลาไหน 

หรือสถานที่ใดเป็นจุดฮิตในการซุกซ่อน 

จำได้เพียงผมเป็นคนที่เล่นซ่อนแอบไม่เก่งเอาเสียเลย หลายๆครั้ง 

ผมมักเป็นคนแรกๆที่โดนจับได้ นั้นหมายความว่าผมต้องเป็นผู้หาในตาต่อไป 

และพบว่าในหน้าที่นั้นผมเองก็ทำได้แย่พอๆกัน 

ดังนั้นผมจึงทึกทักไปเองตลอดว่าการเล่นซ่อนหา

เป็นกิจกรรมที่ไม่น่าสนุกเอาเสียเลย

พอลองมาคิดดู 

ถึงทุกวันนี้จะไม่มีคนชวนเล่นซ่อนแอบแบบเป็นรูปธรรม 

แต่กิจกรรมนี้ก็ยังผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตอยู่แทบตลอดเวลา 

คิดว่าหลายๆคนก็คงเคยเจอประสบการเล่นซ่อนหาในชีวิตจริงแบบเดียวกัน 

เป็นทั้งคนซ่อน และบางตอนก็เป็นคนหา

ข้อดีอย่างหนึ่งของโลกโซเชียล

คือการที่แต่ละคนมีที่ทางในการระบายความในใจ

ออกไปสู่สาธารณะมากขึ้น 

เรื่องต่างๆที่ ‘แอบ’ ไว้ในใจ ก็ถูกเผยแพร่ออกไปสู่สาธารณะมากตาม 

นั้นทำให้ผมได้รู้ว่าในคนบนโลกจำนวนมหาศาล 

ยังมีนักเล่นซ่อนแอบซุกซ่อนอยู่ไม่น้อย 

บางคนชอบและยังมีความสุขในการเป็นผู้แอบ 

แต่บางคนบางบริบทยังสวมบทบาทเป็นผู้หา 

จะหาตัวเองให้เจอ จะออกเดินทางตามหาความฝัน ฉันจะตามหารักแท้ 

แต่ประชาชนชาวหาคงไม่มากไปกว่าประชากรชาวแอบ 

แอบรักใครซักคน แอบเหงา หรือแอบซ่อนความอ่อนแอไว้ในใจ 

ไปจนถึงแอบหวังลึกๆว่าเขาจะมองมา

ผมคิดว่ามีประชาชนชนชาวแอบบางคนต่างแอบไม่เนียนเอาซะเลย 

หลายครั้งผมแอบไปเห็นสัญญานเล็กๆ 

ที่พวกเขามักส่งออกมาผ่านทางสื่อต่างๆมากมาย 

โดยส่วนใหญ่จะเป็นโซเชียลมีเดีย 

ที่ยอดฮิตน่าจะเป็นประโยคสั้นๆ อย่าง 

“เหงาจัง...” “รอใครบางคน...” 

อาจมีที่ส่งสัญญานในรูปแบบของเพลง คำคม 

ตามแต่สถานกาลและเวลาจะเอื้ออำนวย 

เป็นไปได้ว่าพวกเขาคงเบื่อการเล่นซ่อนแอบ 

และกำลังรอคอยใครซักคนมาโป้งแปะและจูงมือเดินไปด้วยกัน

แต่ถึงกระนั้นจะมีนักเล่นซ่อนแอบมืออาชีพบางคนที่ยังคงรักษากฎกติกา 

ไม่แน่ใจว่าเพราะเขายังไม่เจอผู้หา หรือว่ายังไม่พร้อมเพชิญหน้ากับใครคนนั้น

เอาเข้าจริงแล้วในตอนนี้ตัวเองเป็นชาวแอบหรือชาวหา 

คิดว่ายังไม่น่าจะแบ่งได้ชัดเจนขนาดนั้น แต่ถ้าให้เลือก 

ผมว่าการเป็นผู้แอบคงสนุกกว่าการเป็นผู้ตามหา 

จนกว่าเขาจะรู้ตัว เราคงเดินเกมนำหน้าไปไกล 

อย่างที่บอกไปในตอนต้น ในเกมการซ่อนหา 

ที่ที่น่าจะอันตรายที่สุดอาจเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด 

การแอบรักใครซักคน การมีตัวตนอยู่ใกล้ๆ 

อาจจะเป็นการเดินเกมที่แนบเนียนกว่า

แต่ว่าไม่เคยมีเกมไหนไม่มีจุดจบ 

ไม่ว่าสุดท้ายเราจะกลายเป็นผู้ซ่อนหรือผู้หา 

ผลที่ตามมาคือความจริงที่เราต้องยอมรับ

ขอให้สนุกกับกับการเล่นซ่อนหาที่ไม่มีกติกาตายตัว